ฉันพบตัวเอง หลงเดินมาที่เดิมที่เก่า
หนีคืนวันที่มันเหน็บหนาว ที่เหงาจนทนไม่ไหว
เพื่อหาคำตอบ ซึ่งมันเคยเป็นคำถามที่คาหัวใจ
นับแต่เธอจากไป เหมือนรอบกายก็เงียบงัน
ทุกๆเรื่องราว เมื่อครั้งที่เรานั้นเคยมีกัน
ทุกนาทีที่เราผูกพัน ไม่มีวันจะจางหาย
รู้เพียงตัวเอง ได้ยินแค่จังหวะเสียงเต้นของหัวใจ
เหมือนเธอยังคอยย้ำว่ายังไม่หายไป
ไม่เคยมีสักวัน ที่เธอห่างจากหัวใจ
แม้มันจะนานเท่าไหร่ ไม่ว่าวันเดือนปีพ้นไปก็ยิ่งชัดเจน
ไม่อยากมองให้เห็นใคร แม้โลกยังคงกว้างใหญ่
แค่ไม่รู้ว่าโลกกว้างไปหรือใจฉันแคบลง
เมื่อฟ้าสว่าง ฝนก็ซาและจางไป
ทุกชีวิตก็เริ่มสดใส และสวยงามขึ้นอีกครั้ง
และฉันจะยืนอยู่ ด้วยใจที่รู้ว่ามันอ้างว้าง
เหลือเพียงภาพความหลัง ที่ยังไม่หายไป
ไม่เคยมีสักวัน ที่เธอห่างจากหัวใจ
แม้มันจะนานเท่าไหร่ ไม่ว่าวันเดือนปีพ้นไปก็ยิ่งชัดเจน
ไม่อยากมองให้เห็นใคร แม้โลกยังคงกว้างใหญ่
แค่ไม่รู้ว่าโลกกว้างไปหรือใจฉันแคบลง
ไม่เคยมีสักวัน ที่เธอห่างจากหัวใจ
แม้มันจะนานเท่าไหร่ ไม่ว่าวันเดือนปีพ้นไปก็ยิ่งชัดเจน
ไม่อยากมองให้เห็นใคร แม้โลกยังคงกว้างใหญ่
แค่ไม่รู้ว่าโลกกว้างไปหรือใจฉันแคบลง